محققان دانشکده پزشکی دانشگاه تگزاس در هوستون با استفاده از ام‌آرآی به بررسی چشم و مغز 27 فضانورد که میانگین 108 روز را در شاتل‌های فضایی ناسا و یا ایستگاه فضایی بین‌المللی گذرانده اند پرداخته و با ناهنجاری‌های اپتیکال مشابه با بیماران دچار فشار داخل جمجمه‌ای روبرو شدند.

این ناهنجاری‌ها که در پی مواجهه فزاینده با میکروگرانش ایجاد شده، می‌تواند به دانشمندان در درک بهتر مکانیزم پاسخخگو برای فشار داخل جمجمه‌ای در بیماران عادی کمک کند.

مشکلات فیزیکی مرتبط با سفرهای فضایی در میان داوطلبان بسیار زیاد و متنوع بود. برای مثال 9 نفر از این 27 فضانورد به نمایش گسترش فضای مایع مغزی نخاعی در اطراف عصب بینایی پرداخته و شش تن دیگر دچار عارضه مسطح شدن بخش پشت کره چشمی بودند.

همچنین چهار فضانورد دچار تحدب عصب نوری بوده و تغییراتی در غده هیپوفیز و اتصالات آن به مغز در سه فضانورد دیگر مشاهده شد.

این ناهنجاری‌ها با نمونه‌های مشاهده شده در فشار داخل جمجمه‌‌یی بی‌علت مشابه بودند. این فشار باعث متورم شدن اتصال میان عصب نوری و کره چشم می‌شود.

پیش از این دانشمندان دریافته بودند که اقامت شش ماهه فضانوردان در ایستگاه فضایی می‌تواند منجر به فقدان ماده معدنی درون استخوان و آتروفی عضلانی شود. در حقیقت فضانوردان اکنون در مدار برای کاهش این تاثیرات به انجام ورزشهای خاص می‌پردازند.